قربانیان شب؛ در مغز خوابگردان چه رخ می دهد؟

به گزارش خبرگزاری ایده رسانه، بسیاری از مردم «خوابگرد» را به عنوان کسی تصور می کنند که ناخودآگاه در حالی که چشمانش بسته است و دستانش در مقابلش دراز شده است، در حال راه رفتن است. در واقعیت، خوابگردها معمولاً چشمانشان باز است و ممکن است تعاملات پیچیده ای با محیط خود داشته باشند. دانشمندان علوم خواب از چنین رفتارهای غیرطبیعی خواب به عنوان «پاراسومنیا» یاد می کنند که می تواند شامل رفتارهای ساده مانند نشستن در رختخواب تا رفتارهای پیچیده تر مانند بلند شدن از رختخواب و حرکت در اطراف یا جیغ زدن با حالتی ترسناک باشد.

در حالی که «پاراسومنیا» از این نوع در بین کودکان شایع تر است، تقریباً 2-3٪ از بزرگسالان هنوز به طور منظم آن را تجربه می کنند. پاراسومنیا می تواند هم برای فرد خواب و هم برای همسرش ناراحت کننده باشد. فرانچسکا سیکلاری، رییس آزمایشگاه رویاها، توضیح می دهد: «خوابگردها می توانند به خود یا دیگران صدمه بزنند و ممکن است بعداً به خاطر کاری که انجام داده اند احساس شرمندگی کنند».

سیکلاری و تیم او این مطالعه را برای درک بهتر آنچه در مغز در هنگام پاراسومنیا رخ می دهد انجام داده اند. معمولاً اعتقاد بر این بود که رویاها فقط در مرحله REM اتفاق میفتند. اکنون می دانیم که رویاها می توانند در مراحل دیگر نیز اتفاق بیفتند. کسانی که در طول خواب غیر REM دچار پاراسومنیا می شوند، گاهی اوقات تجربه هایی شبیه رویا را گزارش می کنند و گاهی کاملاً ناخودآگاه به نظر می رسد. سیکلاری و تیمش برای درک علت این تفاوت ها در تجربه، تجربیات و الگوهای فعالیت مغزی بیماران مبتلا به پاراسومنیا را در خواب غیر REM بررسی کردند.

توضیحات ایده رسانه: REM که مخفف عبارت Rapid Eye Movement Sleep است، یکی از مراحل خواب در پستانداران است که در آن بدن در حالت خواب عمیق به سر می برد ولی واکنش مغز در حالت بیداری است. طی خواب REM، حرکات بسیار سریع چشم با دوره های 10 تا 20 ثانیه ای به وجود می آید، ضربان قلب تندتر می شود و میزان سوخت و ساز مغز به حد زمان بیداری می رسد.

اندازه گیری فعالیت مغزی یک فرد در طول دوره پاراسومنیا کار ساده ای نیست. بیمار باید بخوابد، یک رویا را تجربه کند و فعالیت مغزی او در حین خواب ثبت شود. در حال حاضر مطالعات بسیار کمی وجود دارد که موفق به غلبه بر این موضوع شده اند. سیکلاری توضیح می دهد که با الکترودهای زیادی که در آزمایشگاه استفاده می کنیم و برخی تکنیک های آنالیز خاص، اکنون می توانیم یک سیگنال بسیار تمیز دریافت کنیم، حتی زمانی که بیماران شروع به حرکت می کنند.

تیم سیکلاری از دو ضبط متوالی برای بررسی رفتار بیمار استفاده کردند. در اولین ضبط، بیمار به طور طبیعی می خوابد. پس از آن شبی که در آن بیمار بیدار نگه داشته می شود، فقط صبح روز بعد مجاز به خوابیدن است. در طول این ضبط، بیمار با ورود به مرحله خواب عمیق در معرض صدای بلندی قرار می گیرد. در برخی موارد، این منجر به پاراسومنیا می شود. پس از خواب، از بیمار پرسیده می شود که چه چیزی در ذهنش می گذرد.

در 56 درصد از خواب های بررسی شده، بیماران گزارش کردند که در طول خواب، رویا دیده اند. این رویا اغلب در مورد یک بدبختی یا خطر قریب الوقوع بود. برخی گزارش دادند که فکر می کنند سقف پایین می آید. سیکلاری توضیح می دهد که یک بیمار فکر می کرد بچه اش را از دست داده است و در حال جستجوی ملحفه ها بود و روی تخت ایستاد تا سعی کند کفشدوزک ها را از سر خوردن از روی دیوار و مرگ نجات دهد. در 19 درصد موارد، بیماران چیزی را تجربه نمی کردند و به سادگی از خواب بیدار می شدند و متوجه می شدند که کارهایی را انجام می دهند، تقریباً وضعیتی مشابه وضعیت خلسه. بخش کوچک دیگری گزارش کردند که چیزی را تجربه کرده بودند اما نمی توانستند آن را به خاطر بیاورند.

بر اساس این سه دسته، گروه سیکلاری فعالیت های اندازه گیری شده مغز را مقایسه کردند و شباهت های واضحی پیدا کردند. سیکلاری:«آنچه که تعیین می کند بیمار کاملاً بیهوش باشد یا در عوض رویا ببیند، به نظر می رسد بستگی به وضعیتی دارد که بیمار در آن لحظه در آن قرار دارد. جالب اینجاست که بیماران تقریبا هرگز به صدایی که باعث پاراسومنیا شده است اشاره نمی کنند، بلکه به نوعی دیگر از خطر قریب الوقوع اشاره می کنند. هر چه با صدای بلندتر پیش برویم، احتمال تحریک بیماران بیشتر می شود.»

از آنجا که این تنها گام اول است، فضای زیادی برای مطالعات بعدی وجود دارد. در حالت ایده آل، ما می خواهیم سیستمی راه اندازی کنیم تا افراد بیشتری بتوانند خواب خود را در خانه ضبط کنند.

در حالی که هنوز تحقیقات زیادی برای انجام وجود دارد، سیکلاری مطمین است که کار او می تواند بینش های ارزشمندی را ارایه دهد. “این تجربیات برای بیماران بسیار واقعی است و اکثر آنها از به اشتراک گذاشتن آنها با ما احساس آرامش می کنند. مشابه مطالعات قبلی، تحقیقات ما آنچه را که آنها تجربه می کنند، که از نظر آموزشی ارزشمند است، روشن می کند. علاوه بر این، کار ما می تواند به مداخلات دارویی خاص در آینده کمک کند. پاراسومنیا اغلب با داروهای خواب آور غیر اختصاصی درمان می شود که همیشه موثر نیستند و می توانند عوارض جانبی منفی داشته باشند. اگر بتوانیم استنباط کنیم که کدام سیستم عصبی به طور غیر طبیعی کار می کند، در نهایت می توانیم سعی کنیم درمان های خاص تری ایجاد کنیم.

منبع: scitechdaily

227227